De pijn de ruimte geven
Iedereen maakt dingen mee in zijn leven. Leuke dingen en minder leuke dingen, iets wat we in ons rugzakje stoppen en veelal de rest van ons leven meedragen. En toch hoeft dit niet enkel zo te zijn… Veel van hoe we nu als mens zijn, is gevormd in onze jeugd. Onze opvoeding, de omgang met onze vriendjes, school; alles draagt het bij aan hoe we op dit moment zijn. En uiteraard zitten hier leuke dingen bij, minder leuke dingen en soms ook traumatische ervaringen. Maar ook van vorige levens nemen we ervaringen mee in dit leven die we vaak onbewust en soms ook bewust nog moeten doorleven.
Over dit leven gesproken; het vullen van de rugzak begint al voor de geboorte. Hier hoor je verder weinig over, maar eventuele onderlinge problemen tussen de toekomstige ouders, het welkom zijn van jou als toekomstig kind, als foetus pikken we al deze gevoelens en ervaringen al op. Juist in de periode van conceptie tot een leeftijd van een jaar of zeven staan we nog volledig in contact met ons energetisch lichaam en weten we onbewust feilloos wat er zich op dat niveau afspeelt. En daar zit gelijk de uitdaging; op gevoelsniveau pikken we van alles op en maken we van alles mee, alhoewel we het op dat moment vanuit het hoofd, vanuit ons denken, vaak nog niet kunnen begrijpen. Het gaat dus in de rugzak mee als traumatische ervaring en zal ons op de een of andere manier gaan beperken in hoe we nu zijn.
Uiteraard gaat dit in het verder leven door. Ook tijdens onze schooltijd, de relaties die we hebben, in alles maken we dingen mee die ons verder zullen vormen. Het resultaat? Bepaalde gevoelens worden weggestopt en verder ontkend, muurtjes worden opgebouwd en ogenschijnlijk leven we vrolijk verder. Vroeg of laat komt er echter een moment dat we iets met deze gevoelens moeten gaan doen en de pijn de ruimte moeten gaan geven.
Wanneer je terugkijkt en werkelijk naar binnen durft te gaan, zal vaak blijken dat er sprake is van een stuk minderwaarde. Minderwaarde omdat je te horen hebt gekregen dat je ergens niet goed genoeg voor bent, minderwaarde omdat je iets hebt gedaan wat je jezelf stiekem nog kwalijk neemt, minderwaarde omdat je jezelf vergelijkt met een omgeving die het ogenschijnlijk beter voor elkaar heeft. Allemaal belemmeringen die ons beperken in wie we werkelijk zijn.
Als mens zijn we een kei in het groot houden en het blijven wegstoppen van de pijn. Wanneer de omgeving vraagt hoe het is dan zeggen we vaak “goed”, wanneer we in gezelschap zijn dan behoort het leuk en gezellig te zijn. Wat we laten zien is eigenlijk een masker, waarachter we onze kwetsbaarheid verborgen houden. Een masker wat afhankelijk van de hoeveelheid ballast kan leiden tot geestelijke en fysieke pijn en wanneer we blijven ontkennen, zelfs kan leiden tot ziektes.
De genezing van alle traumatische ervaringen begint bij het toelaten van de pijn. De pijn de ruimte geven om te vertellen wat het met je gedaan heeft, hoe het je heeft gevormd en welke achterliggende emoties er zijn geraakt. Uiteraard kunnen we hierbij de ervaring zelf niet meer wegnemen. Wat we wel kunnen is leren accepteren en vanuit de emoties, de triggers, lering trekken uit hetgeen we meegemaakt hebben.
Helaas is er maar één weg en dat is de weg dwars erdoor. En dat is niet makkelijk. Ook zelf heb ik jarenlang gedacht dat ik de emoties weg kon stoppen. Wegstoppen is echter het ontkennen van de traumatische ervaring, het ontkennen van bijbehorende emoties en dus eigenlijk het ontkennen van wie je bent. Je masker is wie je bent, vanbinnen zit het gekwetste kind wat roept om naar buiten te mogen komen. En wat doet een gekwetst kind? Roepen, schreeuwen, tieren!
Dus laat deze energie op jouw manier los. Koop een mattenklopper en sla het eruit, ga ergens staan waar je de buren geen angst aanjaagt en schreeuw erop los, loop de halve marathon om tijdens het lopen de boosheid en frustratie los te kunnen laten. Om deze vervolgens om te vormen naar een liefdevolle acceptatie en te gaan kijken hoe het je heeft gevormd en wat het je heeft gebracht. Uiteraard hoeft het loslaten niet bij iedereen op deze manier te gaan. Ook het maken van een tekening, het schrijven van een verhaal of bijvoorbeeld het werken met klei kan bevrijdend werken. De opgekropte energie zal er echter op de één of andere manier uit moeten, vind hierin dus je weg.
Eenmaal aan de slag zal je gaan zien dat de meeste emoties en ervaringen van nu zijn terug te leiden naar emoties en ervaringen van vroeger. Alsof je een ui afpelt en er steeds weer een nieuw laagje naar boven komt; dieper en dieper, tot je uiteindelijk bij de oorsprong belandt. Uiteindelijk zijn er vaak één of twee hoofditems die als rode draad door je leven lopen en hierbij voor een groot deel bepalen hoe je je voelt en wie je voor de buitenwereld bent. Hoe mooi zou het zijn wanneer je deze items kunt aanpakken, liefdevol vanuit volledig begrip kunt omarmen en hiermee gewoon kunt gaan ZIJN?
Voor mij is een groot deel van de gezing hier ontstaan. Het besef dat iedereen en alles handelt vanuit de ervaring en het weten van dat moment. De moeder die op een bepaalde manier reageert omdat ze vroeger ook iets heeft meegemaakt wat haar heeft gevormd tot wie ze is. De vriend die niet respectvol is, maar uiteindelijk in zijn jeugd altijd klein is gehouden en nooit de ruimte heeft gekregen om te zijn wie hij eigenlijk was. Alles wat er gebeurt, gebeurt vanuit een achterliggende reden. En eigenlijk, vanuit dat oogpunt bezien, valt er niets of niemand iets kwalijk te nemen maar kunnen we enkel volledig accepteren en laten zijn. Vanuit dit gegeven wordt het ook eenvoudiger om de pijn de ruimte te geven zonder de ander, maar zeker ook onszelf iets kwalijk te nemen.
Traumatische ervaringen zorgen ervoor dat we het vertrouwen verliezen in wie we diep van binnen eigenlijk zijn. Door het geven van de ruimte voor de pijn kunnen we ook weer ruimte gaan geven voor wie we werkelijk zijn. Kunnen we weer leren vertrouwen, onze innerlijke stem weer gaan horen en leren we weer te gaan van een ontwricht leven naar een verbondenheid met alles en iedereen om ons heen.
Ook dit zie ik inmiddels als een prachtige ervaring. De stap naar het weer opnieuw leren vertrouwen op jezelf. Niet het masker waarmee je je vanuit de dualiteit probeert te verheffen en groot(s) probeert te zijn. Nee, juist het tonen en leren vertrouwen op je werkelijke zelf. Je intuïtie, je innerlijke stem, de verbondenheid die je kunt voelen en ervaren, de energie van alles en wat het met je doet.
Eenmaal het masker af dan word je gevoeliger, ga je weer meer ervaren, wordt het leven kleurrijker. Begin dus vandaag nog door de pijn gewoon de ruimte te geven, je weg te erkennen en er vervolgens dwars doorheen te gaan. Leer bewust van alle ervaringen, wees vervolgens gewoon wie je bent en vertrouw op je innerlijke stem (niet je ego!!).
Eigenlijk draait het maar om één ding; eerlijk zijn naar jezelf. En dit kan betekenen dat je rigoureus dingen in je leven om moet gaan gooien, dat je misschien vrienden gaat verliezen… het betekent sowieso dat je als mens zult gaan veranderen. Maar wanneer je werkelijk leert leven vanuit je hart en alle beperkingen overboord leert zetten, zul je er als mens alleen maar beter van worden!
Eenmaal aan de slag zal je gaan zien dat de meeste emoties en ervaringen van nu zijn terug te leiden naar emoties en ervaringen van vroeger. Alsof je een ui afpelt en er steeds weer een nieuw laagje naar boven komt; dieper en dieper, tot je uiteindelijk bij de oorsprong belandt. Uiteindelijk zijn er vaak één of twee hoofditems die als rode draad door je leven lopen en hierbij voor een groot deel bepalen hoe je je voelt en wie je voor de buitenwereld bent. Hoe mooi zou het zijn wanneer je deze items kunt aanpakken, liefdevol vanuit volledig begrip kunt omarmen en hiermee gewoon kunt gaan ZIJN?
Voor mij is een groot deel van de gezing hier ontstaan. Het besef dat iedereen en alles handelt vanuit de ervaring en het weten van dat moment. De moeder die op een bepaalde manier reageert omdat ze vroeger ook iets heeft meegemaakt wat haar heeft gevormd tot wie ze is. De vriend die niet respectvol is, maar uiteindelijk in zijn jeugd altijd klein is gehouden en nooit de ruimte heeft gekregen om te zijn wie hij eigenlijk was. Alles wat er gebeurt, gebeurt vanuit een achterliggende reden. En eigenlijk, vanuit dat oogpunt bezien, valt er niets of niemand iets kwalijk te nemen maar kunnen we enkel volledig accepteren en laten zijn. Vanuit dit gegeven wordt het ook eenvoudiger om de pijn de ruimte te geven zonder de ander, maar zeker ook onszelf iets kwalijk te nemen.
Traumatische ervaringen zorgen ervoor dat we het vertrouwen verliezen in wie we diep van binnen eigenlijk zijn. Door het geven van de ruimte voor de pijn kunnen we ook weer ruimte gaan geven voor wie we werkelijk zijn. Kunnen we weer leren vertrouwen, onze innerlijke stem weer gaan horen en leren we weer te gaan van een ontwricht leven naar een verbondenheid met alles en iedereen om ons heen.
Ook dit zie ik inmiddels als een prachtige ervaring. De stap naar het weer opnieuw leren vertrouwen op jezelf. Niet het masker waarmee je je vanuit de dualiteit probeert te verheffen en groot(s) probeert te zijn. Nee, juist het tonen en leren vertrouwen op je werkelijke zelf. Je intuïtie, je innerlijke stem, de verbondenheid die je kunt voelen en ervaren, de energie van alles en wat het met je doet.
Eenmaal het masker af dan word je gevoeliger, ga je weer meer ervaren, wordt het leven kleurrijker. Begin dus vandaag nog door de pijn gewoon de ruimte te geven, je weg te erkennen en er vervolgens dwars doorheen te gaan. Leer bewust van alle ervaringen, wees vervolgens gewoon wie je bent en vertrouw op je innerlijke stem (niet je ego!!).
Eigenlijk draait het maar om één ding; eerlijk zijn naar jezelf. En dit kan betekenen dat je rigoureus dingen in je leven om moet gaan gooien, dat je misschien vrienden gaat verliezen… het betekent sowieso dat je als mens zult gaan veranderen. Maar wanneer je werkelijk leert leven vanuit je hart en alle beperkingen overboord leert zetten, zul je er als mens alleen maar beter van worden!
