ABC-Energetics

Op weg naar niets

Mijn vorige blog sloot ik af met de opmerking hoe mooi het niet zou zijn wanneer we in onze persoonlijke ontwikkeling uiteindelijk volledig naakt in ons ware ZIJN overblijven. Échte persoonlijke ontwikkeling, waar we werkelijk met onszelf aan de slag gaan, gaat dan ook met name over loslaten. Tot er niets meer overblijft behalve NU, ZIJN en de verbondenheid met ons universeel bewustzijn.

Elke dag weer constateer ik dat mijn ego streken uithaalt. Streken om te voorkomen dat de onbalans die de huidige balans betekent, zou kunnen veranderen in wérkelijke balans.
Ons ego is geënt op zekerheid en daarmee wars van verandering. Wat we hebben is vertrouwd, los van het feit of dit nu slecht of goed is voor ons. Een surrogaat veiligheid dus gebaseerd op wat het ego kent en waar het mee om heeft leren gaan. Door deze situatie te behouden voorkomen we verandering alsook de onzekerheid en bedreiging van ons zijn die dit met zich mee kan brengen.
De transitie van ego naar ego-loos zie ik dan ook als de sleutel naar een bestaan zonder angst. Het volledig naakt waarover ik eerder sprak en toch onkwetsbaar. Het ego, oftewel onze identiteit creëert juist onze kwetsbaarheid. Zet je ego dus overboord en er valt niets meer te krenken.

“Ego = Identiteit = zijn” versus “Ego-loos = connectie met ons universele bewustzijn = ZIJN”

Eenvoudiger gezegd dan gedaan, bovendien onmogelijk in een wereld die bestaat uit dualiteit. Volledig ego-loos zou betekenen dat we onze identiteit volledig kwijt zouden zijn en volledig in connectie zouden zijn met ons universele bewustzijn. Een staat van zijn die op onze dualistische aarde niet kan bestaan.

Vanuit de dualiteit is het echter wel mogelijk om de wereld, het leven op onze aarde te verdelen in een uiterlijke en een innerlijke wereld. De uiterlijke wereld is de maatschappij waarin we leven, opgebouwd uit afhankelijkheden, patronen en uiterlijke schijn. Dit is de wereld waarin we zijn grootgebracht, opgevoed en waar we vervolgens onze rol vinden in bijvoorbeeld het vormen van een gezin en het uitvoeren van ons werk. Een wereld waarin we grotendeels meegaan in de verwachtingen van onze omgeving.
De innerlijke wereld echter is de verbondenheid die zich op een dieper niveau afspeelt, intenser is en die je gaat ervaren wanneer je verinnerlijkt; terugkeert tot je kern. Een wereld waarin we wel de uiterlijke schijn kunnen loslaten, de patronen overboord kunnen gooien en kunnen besluiten afhankelijkheden niet met angst vast te houden maar simpelweg achter ons te laten. Wanneer we onze innerlijke wereld op orde hebben, blijft er enkel schoonheid en liefde over. Het volledige naakt wat ons in de uiterlijke wereld onkwetsbaar maakt, zonder angst nieuwe dingen tegemoet laat treden en de invloed van ons ego steeds kleiner laat worden.

De weg er naar toe wordt wel weergegeven als een steeds smaller wordend pad. Een pad wat nimmer recht is en waarbij elke kronkel ons weer wijsheid brengt om beter verbonden te zijn en te blijven. Wanneer het pad smaller wordt en we verder verinnerlijken merk ik desondanks toch dat het soms een worsteling blijft om vanuit het “zijn” naar “ZIJN” te komen. Veel stukken vanuit de eigen identiteit zijn al losgelaten of omgevormd naar een liefdevol Zijn, dat wat er overblijft voelt echter als een laatste strohalm waaraan het ego zich vasthoudt en dan ook met zijn leven verdedigt. Een laatste stuiptrekking om maar te voorkomen dat we de resterende patronen, uiterlijke schijn en afhankelijkheden liefdevol begraven om vervolgens als herboren maar ook vrijwel ego-loos ons verdere leven te kunnen betreden.

Voor mij is dit een transitie van herkennen naar erkennen. Ik herken de patronen en weet dat ik ze los moet laten om verder te komen. Het werkelijk erkennen en er dus echt iets mee te doen gebeurt stukje bij beetje. De meest basale zaken zijn hierin misschien nog wel het moeilijkste; goed zorgen voor jezelf en je lichaam. Door het kannibaliseren van jezelf geef je jezelf een excuus om niet verder te hoeven pellen en uiteindelijk tot de kern te komen.

Een en ander beschouwende herken ik dat het tijd wordt om bepaalde gewoontes los te gaan laten. Wanneer je goed luistert naar je lichaam en patronen vanuit innerlijke verbondenheid liefdevol beschouwt, weet je waar de pijnpunten liggen. Voel je weerstand dan weet je dat je op de juiste weg zit om weer een stap verder te komen. De kronkels in een bergpad, die de weg langer maken maar ook de weg omhoog dragelijk maken. Bij elke kronkel mag er weer wat ballast aan de kant gezet worden om vervolgens lichter en beter in staat om de helling te trotseren verder te gaan.

Aan de slag nu; ik zie de volgende bocht al liggen!